پشیمون بود واز همه جا بی خبر ازکوچه های گنگ وخلوت می گذشت بی آن که به چیزی یاکسی فکرکند به راه خود ادامه می داد که ناگهان پیرمردی دربرابردیدگانش ظاهرشد پیرمرد به خود می پیچید وازنهان ناله سرمیداد درآن کوچه ی تاریک چشمان او همانند شمعی سوزان بود خودرابه اونزدیک ترکردآن چشم ها چه قدربرایش آشنا بود پیرمرد دیدگان پرالتهابش رابه اودوخت انگارناله هایش رافراموش کرده بود"جوان تودراین موقع شب این جا چه میکنی؟"این جمله ای بود که پیرمردبه زبا ن آورده بود.چند قدم به عقب رفت گویی ترسیده ولی بازصدای اوبلندشد"چرادرکوچه هاپرسه میزنی؟"دلش می خواست آب شودوداخل زمین فرورود اما فکری مانند برق ازذهنش گذشت" تو به دنبال همین بودی پس چرا فرار؟" به سویش رفت خوب به اوخیره شد چشمانش گرمی خاصی داشت زیر لبزمزمه کرد :پدر ...پدر جان .درست است باآن که هوابسیارتاریک بود اما چشمان گرم پدرراکه مدت ها پیش غمگینش کرده بودراازیادنبرده بود.پیرمردنیز درهمان منوال بااوحرف میزد:پسرجان آخرچراخودت رااسیرکوچه ها کردی من که به توقول دادم بروم ودیگربرنگردم من که گفتم میروم تاجگرگوشه ام آسوده جگرگوشه های خودش را بزرگ کند."سرش راپایین انداخت ودستانش رادردست گرفت بوسه ای به آنها زدوگفت:تمام ساعات ودقایق رادرکوچه هادنبال کسی یا چیزی می گشتم دست خودم نبود انگاربه جایی کشیده میشدم آرام وقرار نداشتم زندگیم به هم ریخته بود همه چیز داشتم اما نداشتم امشب به این جاکشیده شدم وتورایافتم دیگرآرام گرفته ام وقلبم ساکن گشته وبه درودیواردلم نمیکوبد .آرام اشک ریختندوهردوراهی مقصدی دیگرشدند امانه به دنبال هم بلکه شانه به شانه ی هم.
بی راهه 