بارون شدید شده بود ودستاش بوی گل گرفته بود چادرمشکیش تمام قبروپوشنده بود
توانی برای بلند شدن نداشتاما هرطوری شده یکی ازدستاشو به زمین تکیه دادوبلندشد سرش روکه ازقبربرگردوند چشمای گودرفته وقرمزش دیده میشد اشکای روی گونش باآب بارون شسته میشدن باصدایی گرفته ولرزون گفت: بالاخره رفتی منم تنها گذاشتی نه....نه عیبی نداره ولی بگوبااین بچه ای که توی شکمه منه چی کارکنم جواب شوچی بدم بهش چی بگم . چادرشو روی سرش جابه جا کرد واین بارصداشوبلندترکردوفریادکشید: چرا جوابمو نمیدی چراهیچی نمیگی د... یه چیزی بگو توکه خوب بلدبودی حرف بزنی توکه گفتی همه چیزو درست میکنی حالا من جواب مردمو چی بدمکجا گذاشتی رفتی هان... . دیگه نمی تونست بیشترازاین اونجا بمونه اشکای صورتش رو پاک کردوبه راه افتاد میخواست تمام راه روبدوه خشش برگهایی که زیرپاهاش جون میدادن خاطره ها رویکی یکی جلوی چشماش زنده میکردن اونا خیلی وقته که محرم هم بودن اما چه محرمی هیچ کسی که خبرنداشت چه روزای خوبی روبا هم پشت سرگذاشته بودن ای کاش همه میدونستن گریه های اون نه به خاطر یه هم کلاسی بلکه به خاطر یه همسره . پله های پل رو یکی یکی پشت سرگذاشت صدای حق حقش بلند شده بود سرشو بالا کردوفریادکشید :چر...ا؟؟؟؟ چرا توکه انقدرزود میخواستی بری چرا ؟؟؟ ازاون بالا نگاهش رو به پایین انداخت وخیلی آروم گفت: حالا که توراهی نداری من این راهو انتخاب میکنم این تنها راهه . صدای دلخراشش همه جاروپرکرد مردم دورش حلقه بسته بودن اما اون داشت توی خون بال بال میزد مثل پرنده ای که پرهاشوکنده باشن بعدازچندلحظه همه چیزتموم شد .دخترک دیگه وجودی نداشت حالا این روح اون بود که تاروزموعود باید همون جامیموند صدای زجه های دخترک هرشب همون ساعت فضا روپرمیکنه اما به گوش کسی نمیرسه حالا دیگه برای دونستن این که همیشه راهه بهتری هست دیرشده بود.
گمشده 